Dolomieten

Verslag: Het is een mooie traditie, bergwandelen in de Dolomieten. Nu alweer voor de 3e opeenvolgende keer in september. Dit keer vertegenwoordigde Richard de voltallige organisatie en dat bracht ons in een prachtig gebied, de Sellagroep en de Langkofel. Nadat RyanAir ons vanuit Stockholm en Brussel in Bergamo bijelkaar bracht, reden we met de huurauto (die je niet meekrijgt met een verlopen rijbewijs, he Rich) naar de mutti in hartje Bergamo. Na een luxe ontbijt zo'n 3 uur en nog wat rijden naar Canazei. Niet roken in de auto kost Richard nu reeds zijn ene veto, damn. Die middag parkeren we de auto bij Passo Pordoi en goed geluimd begint hier de eerste klim. Na enkele behoorlijk steile stukken komen we boven in een prachtig landschap met louter rotsen en diepe kloven. Een ware beloning! Nog een uurtje vlak naar de eerste hut, rifugio Boe, en die pint is verdiend! Pie levert zijn veto in bij Istvan in ruil voor een hoofdlampje, want de volgende ochtend gaan Pie en Rob in alle vroegte (rond 5.00u) een topje doen en wel, Piz Boe (3.152m), de hoogste top van de de Sellagroep. De klim valt erg mee, al is het in het donker lastig zoeken naar de rood-wit gemarkeerde rotsen. Bij de afdaling hebben we vleugeltjes, klaar voor het ontbijt. Dag twee zal ons nog lang heugen, want het was een zeer avontuurlijke.

Na het ontbijt verlaten we het plateau en dalen we af naar de Pisciadu Hut (2.587m). Een gewone en schone pot is heilzaam voor Pie zijn sjietangst, we delen de vreugde... Heerlijke lunch met Minestrone-soep, Goulash-soep (we hebben een thema) en spaghetti. Klaar voor een toen nog relaxte middag. De gedetailleerde wandelkaart zegt ons dat route 677 de geijkte is, een prachtige mooi stuk op grote rotsblokken wandelen we in de zon. Een meertje is een moetje voor Richard, ook al is het ijswater en op sommige plekken nog bevroren, de held! Tegelijkertijd beseft Istvan dat hij de wc-pot gemist heeft en neemt de uitnodiging van de natuur aan. Een bulderende Pie, haha, niet verspeend van jaloezie...

 

We lopen verder en maken een fout, we interpreteren de kaart niet goed en komen op een lastig steil stuk. Stenen schuiven onder je voeten vandaan en knallen het ravijn in, zo'n 20 meter van ons vandaan. De concentratie is hoog, maar is dit nog wijs? We stoppen, Richard gaat vooruit om te kijken of we uberhaupt daar verder kunnen. We verliezen snel het contact en gelukkig biedt de satelliet naar Zweden uitkomst. In overleg besluiten we terug te keren, ik ben blij als ik Rich weer zie. Angstige gedachten en denkend aan je kinderen, het zegt genoeg. Als we dit hachelijke stuk weer uit zijn, moet Pie, met bebloed onderbeen en veel spanning in zijn lijf, even ontladen. We hebben geluk gehad. Meer rationeel gezien hebben we 1 fout gemaakt en 1 goede beslissing om het te herstellen, dat geeft veel vertrouwen om met 4 vrienden dit samen goed te doen. Na een klettersteigafdaling zonder 'gear', ach ja, wat kan ons nu nog gebeuren, vinden we een hotelletje in het dal. Een paar pinten en een intensieve de-briefing over alle gebeurtenissen van die dag. Morgen doen we het rustig aan...

Voor alle foto's van Rob kijk HIER. Voor alle foto's van Pie kijk HIER.