Corsica

Voorbereiding: Ons jaarlijkse bergwandeluitje begin september ziet er dit keer om verschillende redenen anders uit dan beoogd... Belangrijkste is dat Richard dusdanige kniepijn kent dat het voor hem helaas niet mogelijk is om mee te gaan. Ons uitgedunde gezelschap ziet om praktische redenen af van het originele plan delen van de GR20 te lopen, die bewaren we voor later en voor Richard! 'Corsica 2013' worden 4 mooie dagtochten vanuit Zonza en Corte, alwaar we onze slaapplekken al in gereedheid hebben gebracht. Een van de hoog(s)tepunten zal zijn Monte Cinto (2.706m).

Verslag: Het zit er weer op, Ile de Beauté heeft het waargemaakt. Elke natuurliefhebber haalt zijn hart op met zoveel soms onwerkelijke schoonheid. De eerste wandeldag hebben we een mooi rondje gelopen rond Col de Bavella, bijna 6u30 gelopen. We starten met het nodige klimwerk, op de zg. alpiene variant van de GR20, het is zaak om de gele markering te volgen en dat is soms niet allemaal zo evident. Het ritme is er al vlot en het is genieten. Met een dreigend gedonder op de achtergrond in de middag vervolmaken we het rondje, nadat ik nog even op een 30cm lange adder heb gestaan. Dag twee bracht de cascadewandeling op de Pulischello-beek, meenemen waterschoenen en zwembroek. Het wandelgidsje stelde het allemaal erg luchtig voor, het bleek een vette uitdaging, zeker omhoog, wat ik helaas zonder Istvan en Pie heb gedaan. De meeste mensen komen in groepen, beschermd door wetsuit en helm, glijdend en springend naar beneden (canyoning), startend bij waterval nr. 17 en dan stuk voor stuk dalend naar nr. 1. Zo'n 2 uur heb ik gezwommen en geklauterd en ben tot cascade nr. 11 gekomen, met flinke spierpijn in de bovenarmen. Erg stoer om te doen, "Into the Wild" is er niks bij... Na de verplaatsing, in onze C1, van Zonza naar Corte (via het luie strand van Solenzara), hebben we op dag 3 gehiked in het Restonica-dal. Het toeristische Lac de Melo, het nog hoger gelegen Lac de Capitello (er lag nog sneeuw) en beklimming tot net boven de 2.000m, alwaar we weer even op de GR20 terecht kwamen. Behoorlijk verkouden en met hoofdpijn zet ik door, Pie lijkt goed warmgelopen, zie hem zelfs n stukje rennen, de gek. De tocht duurde zo'n 6 uur. In de avond maken we plannen voor de laatste dag, de beklimming van de hoogste berg van Corsica.

De wekker gaat in die ochtend om 6u en na een uurtje rijden starten we om 7u30 de lange dag, die op papier 8u30 duurt en zo'n 1.750 hoogtemeters vraagt, en da's dan one-way only... Na een kleine 2 uur tot aan de laatste hut in het dal gaat het plots alleen nog maar stijl omhoog op puinvelden, voetje voor voetje spaar ik mijn krachten, maar het blijft pittig. Zo erg zelfs dat Istvan enig moment besluit om te draaien, conditioneel valt het hem te zwaar. Balen, even diep balen. Pie en ik lopen door en spreken de een na de andere daler die niet de top heeft gehaald. Op anderhalf uur voor de top besluit ook Pie te stoppen, een onveilig gevoel over het aanstaande klauterwerk met donkere wolken rond de top. Ik maak een risicoafweging (regenkleding heb ik bij me, zin om te klauteren) en ga met de opgeladen telefoon en handschoenen van Pie op weg. Het alleen-zijn is geen probleem, ik vertrouw op mijn kunnen en volg zorgvuldig de steenmannetjes die de route aangeven. Althans, dat dacht ik, maak een foute afslag en denk dat ik er al ben, draai me om en zie achter me nog een behoorlijk hogere top... Enfin, na nog een uurtje met handen en voeten omhoog sta ik om 13u15 op de top van Monte Cinto op 2.706m. Ik schiet een 'selfie', lunch en ga dalen. In minder dan 2 uur ben weer bij de Ercu-hut op 1.667m, dat schiet lekker op. De enkele regendruppels deren niet, maar even later begint het goed te spoken, donder en bliksem en een flinke slagregen. Eindelijk is mijn jas en regenbroek een keertje niet voor niks meegenomen. Om 16u30 arriveer ik in zeiknatte kledij bij het startpunt, waar Pie en Iesj een biertje drinken bij de camping (die andere, he Iesj?). Zo groot als mijn euforiegevoel is, zo baalt Istvan, sneu. Pie wordt bevestigd dat het voor hem wellicht te veel gevraagd zou zijn geweest. Al met al, Corsica heeft zee en bergen, veel zon en lekker eten en helaas dit keer zonder Richard, met Pie en Istvan zijn weer mooie verhalen geschreven. We lopen de laatste avond terug van Corte naar het hotel, het laatste stukje in het pikkedonker, de sterrenhemel ligt plots op, heel veel licht, we kijken omhoog en zien waarschijnlijk voor het eerst en voor het laatst een meteoriet naar de aarde scheren, wow! FOTOOS PIE